Դարձեալ նազով տեսայ ես քեզ,
Իմ աննման գեղանի,
Սէրդ այրում է, դու տանջում ես
Քո նազերով նազանի։
Հուր հայեացքդ, հուր նայուածքդ,
Մարդու խելքը կ՚առնէ եար,
Դու կրակ ես սիրտ կը վառես,
Ինչո՞ւ սիրտդ սառն է եար։
Սրտիս խորքից եար քո անուան,
Բիւր երգեր եմ նուիրել,
Սիրոյ երգս էլ լսող Մարդիկ,
Քեզ յարգել են ու սիրել։
Հիմա սիրոյ քաղցրիկ երգս էլ,
Քո ականջին դառն է եար,
Դու կրակ ես սիրտ կը վառես,
Ինչո՞ւ սիրտդ սառն է եար։
Հաւասին եմ, կ՚ուզեմ վերջ տալ,
Սիրոյ երգին, բերկրանքին,
Սակայն ի՞նչպէս մոռանամ ես,
Յուշերն անուշ մեր կեանքի։
Ինչպէ՞ս հանեմ սէրն ինձանից
Իմ հոգու հետ խառն է եար,
Դու կրակ ես սիրտ կը վառես,
Ինչո՞ւ սիրտդ սառն է եար։
Խօսք՝ Գուսան Հաւասիի
Երաժշտութիւն՝ Գուսան Հաւասիի
Կատարում՝ Յովհաննէս Պատալեանի
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου