Ճառագայթի պէս ոսկեվարս ու նրբին,
Երբ որ ճամբէն կ'անցնի հըպարտ, լուսարագ,
Բան մը սրտէս կ'ըլլայ բոցին պատարագ
Իր աչքերուն՝ ուր կը մոռնամ ես արփին:
Երազային, ծաղիկի պէս նրբաւոր,
Երբ կը ժպտի պատուհանին ետեւէն,
Թռիչներ հոգւոյս մէջ լուսաբաղձ՝ կը թեւեն
Խօլ անուրջով կապոյտներու հեռաւոր:
Ու երբ կ'երգէ ջութակին հետ սարսըռուն
Մեղմածաւալ հեշտերգն իրեն ցայգային,
Կարծես աչքերն իր լուսափաղփ կը նային
Տենդոտ պահին՝ մէջն իմ հոգւոյս ալքերուն:
Միսաք Մեծարենց
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου