Արեւն իր ոսկէ հովհարն է բացում
Երկնքի կապոյտ երեսի վրայ,
Սեւանից հովն է պոկւում, թեւածում
Մինչեւ Երեւան:
Կաքաւն է սիգում թփերում խոնաւ,
Մեղուն է արբում վարսանդում վարդի,
Ու Նորքի վրայ թեքւում է խոնարհ
Նազելի բարտին:
Ծիծեռնակները՝ կտցած արեւի
Շողերը մէկ-մէկ ներքեւ են բերում,
Նուիրում խռով բարեկամներին,
Հաշտութիւն սփռում:
Աչքերն են բացում բողբոջ ու մանուկ՝
Արեւածագի խնդումն աւետում.
Մեծ առաւօտ է իմ Հայաստանում
Գիշերից յետոյ:
Հրաչեայ Յովհաննիսեան
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου