Ես գունատ ու յոգնած ուխտաւոր
Մի անծանօթ աստուածութեան
Կախարդական Տաճարի.
Անունը չը գիտեմ, ո՛չ նրա տեղը,
Մանուկ օրերից պատկերն է իմ հոգում,
Եւ ականջիս մէջ մի անոյշ զրնգոց.
Այն զանգակների ձայնն է հեռաւոր՝
Մի անծանօթ աստուածութեան
Կախարդական Տաճարի:
Մի աղօթք կայ իմ հոգում,
Որ դեռ երբեք չեմ արտասանել.
Մի արցունք կայ իմ սրտում,
Որ դեռ երբեք չեմ լացել.
Այն աղօթքն ու արցունքն է՝
Մի անծանօթ աստուածութեան
Կախարդական Տաճարի:
Դիւթիչ զանգակների ձայնն ականջիս,
Հայեացքս շեշտ հեռուն դէպ թարթող հորիզոններ՝
Ես ողջ կեանքը քայլել եմ խոպան, փշոտ ճամբաներով,
Ձեռքիս ցուպը մաշուած է ահա,
Կը հասնե՞մ արդեօք...
Ես գունատ ու յոգնած ուխտաւոր
Մի անծանօթ աստուածութեան
Կախարդական Տաճարի:
Աւետիս Ահարոնեան
1926
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου