ԱՆՏԱՌՈՒՄ

Անտառում ամպի ծուէններ կային,

Կապոյտ մշուշներ կային անտառում:
Օրօր էր ասում աշունն անտառին,
Բայց դեռ անտառի քունը չէր տանում:

Շշուկներ կային անտառում այնքա՜ն,
Եւ խոնա՜ւ-խոնա՜ւ բուրմունքներ կային...
Իրար փաթաթուած ստուեր ու կածան,
Ու հետքե՜ր, հետքե՜ր, հետքե՜ր մարդկային:

Եղեամն էր սունկի գլուխն արծաթում,
Մրսում էր կարծես վայրի նշենին:
Հանգստանում էր հողմը բացատում՝
Ականջն ամպրոպի ազդանըշանին:

Եղնիկի հորթը մամուռը դնչին՝
Թռչում էր իր մօր բառաչի վրայ,
Եւ որսկանը՝ թաց խոտերի միջին
Կորած հետքերն էր որոնում նրա:

Փայտահատը հին երգն էր կրկնում
Եւ տաք սղոցն իր իւղում էր կրկին,
Տեղին անտարբեր ականջ էր դնում

Տապալուած կաղնու խուլ հառաչանքին:

Անտառապահի տնակի առաջ

Խարոյկն իր խաղաղ ծուխն էր ծածանում,

Եւ խարոյկի մօտ եղեւնին կանաչ

Սոճու հետ սիրով զրոյց էր անում...

Անտառում խորին խորհուրդներ կային,

Եւ արձագանգներ կային անտառում,

Օրօր էր ասում աշունն անտառին,

Սակայն անտառի քունը չէր տանում:

Համօ Սահեան

1963