Երազ տեսայ. Սայեաթ-Նովէն մօտըս էկաւ սազը ձեռին,
Հրի նման վառման գինու օսկեջըրած թասը ձեռին,
Նստեց, անոյշ երգեր ասաւ՝ հին քամանչի մասը ձեռին,
Էնպէս ասաւ, ասես ունէր երկնքի ալմասը ձեռին:
Ու էն երգին օրօր-շորոր, ինչպէս հուրի, ատլաս ու խաս,
Երազիս մէջ գոզալն էկաւ՝ ինքն էլ վառման քաղցըր երազ.
Նազանք արաւ, Սայեաթ-Նովի սիրտը լցրեց միրգ ու մուրազ,
Կանգնեց-մնաց՝ դէմքից քաշած օսկեկարած խասը ձեռին:
Նայե՜ց-նայեց Սայեաթ-Նովէն, ամպի նման տխուր մնաց.
Ասաւ՝ Չարե՜նց, էս գոզալից սրտիս մէ հին մրմուռ մնաց.
Սիրտըս վառուեց, մոխիր դարձաւ՝ ինքը կրակ ու հուր մնաց.-
Դո՛ւ էլ նրա գովքը արա, որ գայ՝ օսկէ մազը ձեռին:
Էսպէս ասաւ Սայեաթ-Նովէն ու վեր կացաւ, որպէս գիշեր,
Գնաց նորից տխուր ու լուռ՝ սիրտը հազար մուրազ ու սէր.
Երազն անցաւ- դո՛ւ մնացիր, պատկերքը քո մնաց լուսէ,
Մէկ էլ իմ խեղճ սիրտը մնաց՝ Սայեաթ-Նովի սազը ձեռին:
Խօսք՝ Եղիշէ Չարենցի
Երաժշտութիւն՝ Սասուն Պասկեւիչեանի
Կատարում՝ Ֆլորա Մարտիրոսեանի
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου