Կը գար հայրս Շիրակի հովերի հետ իրիկուայ,
Կը շողշողար բահն ուսին՝ սարից ելնող լուսնի պէս,
Կը գար հայրս, կը յիշեմ, երազի պէս երէկուայ
Կարծես աշխարհն էր մտնում մեր խրճիթի դռնով ներս...
Կը գար բոլոր Շիրակի պոստանների բոյրերով,
Կը շողշողար բահն ուսին՝ մեր տան ոսկէ լոյսի պէս,
Եւ ինձ կ'առնէր ուսերին, ու խրճիթում զնգալով
Իմ թոթովանքն էր թռչում՝ հա՜յրիկ, պոստան կը տանե՞ս:
Պոստաններից կը գար տուն, բերելով բոյրը հողի,
Ու ես գիրկը կ'ընկնէի՝ կը շնչէի ողջ գիշեր
Համեմների մարգերը թարխունի,-
Մանուկ սիրտըս հեքիաթի դրախտներում կը շրջէր:
Կը գար հայրըս ու բոյրով դաշտերը մեզ կը բերէր,
Էլ չէի մօրս հաւատայ, թէ ա՜խ, չունենք մենք պոստան,-
Թէ ուրիշի ջրուորն էր ամպի նման հայրս ծեր,-
Կը գար հայրս, կը յիշե՜մ, ու մանկան պէս դեռ կու լամ:
Յովհաննէս Շիրազ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου