Իմ բարի սրտի էն մեծ խոհերից,
Էն մեծ խոհերի անհուն խորերից՝
Կամեցաւ՝ ելաւ իմ հզօր հոգին,
Որ բարձրից նայի Աստուծոյ աշխարհքին:
Ու պայծառ ցոլաց դէպ վերին այեր՝
Մարդկային ամէն հնարքներից վեր,
Վե՜ր ամէն շուքից եւ շամանդաղից՝
Մինչեւ լուսեղէն ոլորտն անթախիծ:
Ու իր հարազատ բարձունքիցը լոյս՝
Անչար, անաչառ, անդորր ու անյոյզ՝
Պարզ, ամենատես հայեացքովը նա
Ճառագեց ներքեւ՝ աշխարհքի վրայ:
Տեսաւ աշխարհքը՝ գեղեցի՜կ, անվե՜րջ,
Եւ հայրենիքներն անձուկ նրա մէջ,
Եւ աստուածները նրանց զանազան,
Եւ սուրբերը խիստ, խտրող ու դաժան:
Տեսաւ՝ ուտում են ամէնքն ամէնքին.
Ամէն հայրենիք՝ իրեն զաւակին,
Եւ իր պաշտողին՝ ամէն մի աստուած,
Եւ կեանքը տանջանք, ցաւ համատարած:
Ու ոչ մի երկիր չկայ հանգչելու-
Խոր, արարչական հանգիստն անխռով,
Ու ոչ մի անկիւն չկայ շնչելու
Շունչն աստուածային՝ լի անվերջ սիրով...
Անպատում վշտով վերստին նայեց
Իմ էս մեծ սրտին՝ աշխարհքից էլ մեծ,
Անսահմա՜ն աշխարհք, եւ սէր ընդհանուր,
Եւ մարդը ուրախ, եւ երգ ամէնուր...
Ու իջաւ նորից էնտեղ հանգչելու-
Խոր, արարչական հանգիստն անխռով,
Էնտեղ հանգչելու, էնտեղ շնչելու
Էն մեծ խոհերով, էն անվերջ սիրով...
Յովհաննէս Թումանեան
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου