Ոսկի աշունն է նստեր իմ մոխրացած տան բոլոր,
Ոսկեդեղին տերեւներն նազով թափեր են պարտէզ,
Կ'երգէ առուն ալ դառնիկ՝ դառնակսկիծ երգչի պէս,
Կու լայ ուռին վարսագեղ՝ մենութեան ծոց սգաւոր...
Թխլիկ լաճերն չեն բանար մեր տան դռները ճոռան,
Ու աղջիկներն վարդեդէս՝ ձմրան-տերեւ չեն աւլեր,
Դէզին վրայ խաղողին՝ ճան-ջահէլներն այս գիշեր՝
Ա՛լ չեն պարեր, չեն դառնար ճրագին տակ պըլպըլան:
Մսուրին վրայ խըրխընջան կապոյտ ձիերը ո՞ւր են,
Անոնց գարի ես տուի ու գետին մէջ լոգցուցի...
Սարի գլխին երբ իջան մարուն շողերն Արեւի՝
Թողուցի քեզ, իմ տնակ, որ անուշնաս հեռուէն...
**********
Թող որ հիմա ես յինամ մոխիրներուդ վրայ լամ,
Համբուրեմ հողըդ կրկին, մրկած սրտովս քեզ օրհնեմ,
Օրհնեմ, ինչպէս ծեր պապիկ կ'օրհնէ թոռներն գեղադէմ,
Որ արցունքէս վարդենիք ծլին-ծաղկին անթառամ...
Ոսկի աշունն է նստեր մեր մոխրացած տան բոլոր,
Ոսկեդեղին տերեւներն նազով թափեր են պարտէզ,
Կ'երգէ առուն ալ դառնիկ՝ դառնակսկիծ երգչի պէս,
Կու լայ ուռին վարսագեղ՝ մենութեան ծոց սգաւոր...
Վեսպէր
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου