.jpg)
Սի՛րտ իմ, սպասի՛ր, գուցէ արշալոյս
Ողջունէ երկինք, գուցէ մանուշակ
Շա՛ղ տայ բիւրեղներ, գուցէ մի նոր լոյս
Հալածէ մութը, գուցէ յաղթանակ
Տանիս կռուի մէջ- մի՛ յուսահատուիր.
Ապրի՛ր մինչ կայ կեանք, մինչ նորոգ յոյսի
Կախարդ հորիզոն... Սի՛րտ իմ վշտակի՛ր,
Ինչո՞ւ ես հեծում, մի՞թէ ամեհի
Օձն է ճնշում քեզ- կասկածը անյոյս,
Ձանձրոյթը դաժան... մի՞թէ խորտակուեց
Սէրը սրբազան- երկինքը հոգուս...
-Տանջուի՛ր, յուսա՛...
Աւետիք Իսահակեան
1891
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου