Ա՜յ մարդ, այսօր շատ քընեցար ննջեցիր,
Առաւօտեան հով ժամանակն անցուցիր.
Արեգակը ծովի ծայրէն ծագեցաւ,
Ջերմութիւնը ձորն ու դաշտը փռուեցաւ:
Ընկերներդ վաղ արտերը գնացին,
Ցորեն, գարին, գերանդիով հնձեցին,
Խուրձ կապեցին, բարդ բարդեցին դաշտումը,
Նըստան հանգչիլ կաղնիներու հովումը:
Ա՜ մարդ, վեր կաց, սառը ջրով լուացուի՛ր,
Գօտիդ կապէ, գերանդիդ ա՛ռ, դաշտ հասի՛ր,
Քանի ծով է՝ հունձըդ արա՛ արտումըդ,
Հունձըդ հընձէ, մի՛ ծուլանար գործումըդ:
Խուրձըդ կապէ, բարդըդ բարդէ, տուն արի,
Հանգստացիր երբ քո հունձըդ կատարի.
Բե՛ր գերանդիդ կախէ պատէն քո տանը,
Ես իրիկուն կը պատրաստեմ սեղանը:
Ա՜յ մարդ, հերիք ինչ որ այսօր քնեցար,
Աչքըդ մէկ բա՛ց, տես թէ որչափ ուշացար.
Մեր դրացին վաղ անց կացաւ կամուրջէն,
Վաղ լռել է մեր գզիրը ձայնելէն:
Ի՞նչ ես պառկել, ի՞նչ ես քնել սիրական,
Արեգական շողը հասաւ մեր դրան.
Մի ծուլանար, ժամանակըդ խնայէ,
Այն պիտի մեզ բոլոր ձմեռը կերակրէ:
Ռափայէլ Պատկանեան
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου