Ծիծեռնա՛կ, ծիծեռնա՛կ,
Դու՝ գարնան սիրո՛ւն թռչնակ.
Դէպի ո՞ւր, ինձ ասա,
Թռչում ես այդպէս արագ:
Ա՜խ, թռի՛ր, ծիծեռնակ,
Ծնած տեղս՝ Աշտարակ.
Անդ շինիր քո բունը
Հայրենի կըտուրի տակ:
Անդ հեռու ալեւոր
Հայր ունիմ սգաւոր,
Որ միակ իր որդուն
Սպասում է օրէ օր:
Երբ տեսնես դու նրան,
Ինձնից շատ բարեւ արա.
Ասա, թող նստի լայ
Իւր անբախտ որդու համար:
Դու պատմէ, թէ ինչպէս
Աստ անտէր ու խեղճ եմ ես,
Միշտ լալով, ողբալով՝
Կեանքս մաշուել, եղել է կէս:
Ինձ համար ցերեկը
Մութ է շրջում արեգը,
Գիշերը թաց աչքիս
Քունը մօտ չի գալիս:
Ասի՛ր, որ չի բացուած՝
Թառամեցայ միայնացած,
Ես ծաղիկ գեղեցիկ,
Հայրենի հողից զրկուած:
Դե՛հ, սիրո՛ւն ծիծեռնակ,
Հեռացի՛ր, թռի՛ր արագ
Դէպ Հայոց երկիրը՝
Ծնած տեղս՝ Աշտարակ:
Գէորգ Դոդոխեան
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου