Մի՛ խառնէք մեզ ձեր վայրի, արջի ցեղերին,
Մեր երկիրը աւերուած, բայց սուրբ է եւ հին.Որպէս լեռն է մեր պայծառ տեսել հազար ձիւն,
Այնպէս նոր չեն մեզ համար դաւ ու դառնութիւն:
Բաբելոնն է եղել մեր ախոյեանը, տե՛ս-
Անհետ կորել, անցել է- չար մշուշի պէս:
Ասորիքն է եղել մեր թշնամին- ահա՛
Դաշտ է տեղը եւ չըկայ քար քարի վրայ:
Ամրակուռ է մեր հոգին- դարերի զաւակ՝
Շատ է տեսել մեր սիրտը աւեր ու կրակ:Շատ է տեսել երկիրն իմ ցաւ ու արհաւիրք,-
Լաց է այնտեղ ամէն երգ եւ ողբ ամէն գիրք:
Գերուած ենք մենք- ո՛չ ստրուկ- գերուած մի արծիւ,
Չարութեան դէմ վեհսիրտ միշտ, վատի դէմ ազնիւ:
Բարբարոսներ շատ կը գան ու կ'անցնեն անհետ,
Արքայական խօսքը մեր կը մնայ յաւէտ:
Չի հասկանայ ձեր հոգին եւ ծոյլ, եւ օտար,
Տաճար է մեր երկիրը՝ սուրբ է ամէն քար:Եգիպտական բուրգերը փոշի կը դառան,
Արեւի պէս, երկիր իմ, կը վառուես վառման:
Որպէս Փիւնիկ կրակից կ'ելնես, կ'ելնես նոր
Գեղեցկութեամբ ու փառքով վառ ու լուսաւոր:
Արիացիր, սիրտ իմ, ել հաւատով տոկուն,
Կանգնիր հպարտ որպէս լոյս լեռն է մեր կանգուն:
Վահան Տէրեան
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου