Փնտռի՛ր քո անցեալը
եւ քո դէմքը ներկայ՝
մեռած քաղաքի աւերակներում,
ուր մրջիւնները ուսերին կրում են
աւերակների ողբերգութիւնը,
եւ մի հարբեցող
փլատակին աճած ծաղիկը քաղում է՝
մեռած իր սիրածին տանելու համար:
Թիավարի՛ր դանդաղ քո անցեալի միջով
դէպի սկիզբը յայտնութեան,
դէպի քաղաքը մեռած,
որովհետեւ ահա
երեւում է մի ձեռք անիրական,
որ բարձրացնում է ծովը փլատակների
եւ օրօրում է մրջիւնի կրած ողբերգութիւնը,
եւ ծաղիկները օրօրում է՝
երազներիդ հեռու հորիզոնում:
Փնտռի՛ր քո անցեալը
եւ քո դէմքը ներկայ՝
ողբերգութեան եւ ծաղկի,
ծաղկի եւ ողբերգութեան սահմանգծում,
որտեղ ճախրում են ճերմակ աղաւնիներ,
եւ նրանց թեւերի տակ արտացոլուել է
մեռած քաղաքի պատկերը նախկին:
Գնա՛, ուրեմն, դէպի քո անցեալը՝
մեռած քաղաքի աւերակներով,
եւ կը գտնես կանգուն զանգակատունը,
զանգակատունը,
ուր բնակւում են աղաւնիները:
Բա՛ց թող աղաւնիները քո ձեռքերով
եւ հնչեցրու ղօղանջը զանգակատան՝
որպէս մօտեցումը քո անցեալին,
որից կառուցում ես քո դէմքը ներկայ՝
մեռած քաղաքի նախկին պատկերով,
որ թեւերի տակ պահել են ճերմակ
աղաւնիները:
Արմէն Մարտիրոսեան
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου