Լինում է րոպէ, ես անիծում եմ
Եւ իմ վիճակը եւ ամբողջ աշխարհ,
Երջանիկ մի օր, ես մտածում եմ,
Բախտը չի բանայ երբեք ինձ համար:
Չէ՞ կարող էի եւ ես բիրտ ուժով
Կամ մի ստորաքարշ շողոքորթութեամբ
Հաշտուել մարդկանց հետ, եւ պատած ոսկով
Հռչակ ըստանալ պատուաւոր անուամբ...
Բայց ո՛չ. չըկամիմ գըլուխ խոնարհել
Արիւնով կանգնած մեծափայլ կուռքին,
Եւ ոչ կարող է իմ սիրտը գրաւել
Շլացնող փառքի փշահիւս դափնին:
Իմ հոգու ձայնին ես հաւատում եմ,
Եւ աղքատութեան ու երգի համար
Ես իմ դըրօշակն ահա՛ պարզում եմ-
Եւ այսուհետեւ հաւատըս պայծառ:
Յովհաննէս Յովհաննիսեան
1886
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου