Կեանքը լռում է, աղմուկը մեռնում.
Մի անծանօթ ձեռք նուրբ մթնշաղում
Անցեալ ու ներկան իրար է խառնում,
Իմ սրտում ոսկէ անձրեւ է մաղում:
Մի քնքուշ լոյս կայ իմ հոգու համար-
Ամէն ինչ ունի չմեռնող մի կեանք,
Կայ խորհրդաւոր դիւթող մի խաւար,
Ուր բախտից քաղցր են տրտունջ ու տխրանք:
Մի քաղցըր վիշտ կայ անդարձ անցածում,
Վերյուշերի մէջ- մի անսուտ դրախտ,
Մի անանց վայելք, անխաբ հիացում-
Կեանքից գեղեցիկ ցնորական բախտ...
Վահան Տէրեան
1907-1908
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου