Բըլուրին գաղջ կողին վըրայ ընկողմանած
Սըրինգ կ'ածեմ.
Եզներըս լայն հովիտին մէջ, սըրտի երգով,
Ես կ'արածեմ:
Լուսնակն իջած է մանգաղուած լուռ արտերուն
Մակերեսին.
Կը ծաւալէ խոզաններուն մէջէն հեզիկ
Կաթը լոյսին:
Ջինջ գիշեր է: -Երգս անհունէ անհուն, խաղաղ,
Կը ծըփծըփայ.
Եւ սըրինգս, հովերուն հետ, իր ծակերէն
Ծաղե՜ր կու լայ:
Հեռո՜ւն կը լսեմ բոժոժներն իմ նախիրներուս,
Որոնք կ'արծին
Ցորեաններուն ծիղն՝ ոռոգուած մեղրերուն մէջ
Ծիր-Կաթինին:
Կը լըսեմ մուշ-մուշ ճարակումն առուեզերքի
Թուփերուն մէջ,
Ուր մոզին իր դունչը մըխած՝ կը բըզըքտէ
Խոլորձը գէջ:
Ցուլերն ամէն, գլուխնին կախ, կարծես դիւթուած
Ինձ կ'երեւան.
Գոմէշներուն բիբերն ահեղ՝ աստղերուն տակ
Մերթ կը շողան:
Կ'ընէ միջատ մը, շուրջն անոնց ճաճանչաթիռ
Միշտ ելեւէջ:
Ճերմակ եզը, կարծես կուռք մ' է, ձուլուած լուսնին
Արծաթին մէջ:
Կը ճարակի՜ն, հովուն տըւած թաւ պոչերնին.
Եւ կը խըմեն
Իրեն մազոտ ու փափախուն ականջներով
Սըրնգիս ակէն:
Կը ճարակի՜ն, բութ ակռաներն իրենց մինչեւ
Կանանչանան,
Եւ որովայնն անպարագիծ լեցուի՛, լեցուի՛
Մարագի նման:
Եւ ատեն ա՛լ դաշտերուն մէջ կը մակաղին
Մեծազանգուած,
Մէկը միւսին կըռնակին վրայ, որոճալով,
Դունչը դըրած:
Մինչեւ որ ա՛լ Արփին ծագի, լոյսն արտին վրայ
Իջնէ սարէն,
Եւ ժողուէ ցօղն, յակինթ յակինթ, անոնց խոնաւ
Եղջիւրներէն:
Դանիէլ Վարուժան
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου