...Եւ ես ապատում եւ անապատում
Լուռ թափառում եմ հոգիս ծանրացած
Անլոյծ խոհերով, վշտով անպատում
Եւ տենչանքներով տիեզերատարած:
Եւ յանկարծօրէն՝ պարզ ու աննսեմ,
Ես իսկ զգում եմ, տեսնում եմ ահա,-
Տիեզերքը ողջ- մի մեծ, անհուն զանգ,
Եւ հոգիս- նրա լեզուակը վսեմ:
Եւ հրաշքներով, վեհ լռութեան մէջ
Տիեզերքն անծիր՝ ղօղանջում է խոր
Երգն անհունութեան, եւ յաւերժութեան,
Եւ ճշմարտութեան, եւ գեղեցկութեան:
Եւ ղօղանջում է տիեզերքն ամէն-
Եւ իմ հոգումն է, իմ ոգին է այն,
Որ ղօղանջում է- ես մարգարէ եմ...
Եւ ահա այնտեղ ամբոխն ծփում
Ծանր ու թանձր՝ ովկիանի նման.
Եւ գորշ, հարթ է նա- զանգուած մի հսկայ:
Եւ հոգուս խորքից բարբառ եմ լսում-
Ղօղանջը զանգի տիեզերական:
Եւ դէպի ամբոխն իջնում եմ ահա
Նոր կտակներով, նոր պատգամներով.
Դէպ նրա հոգին գահավիժում եմ՝
Նրան խայթելու, եւ քարոզելու,
Եւ արտասուելու, եւ այրուելու...
Աւետիք Իսահակեան
1899
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου