Խօսի՛ր առաքեալ վեհ ճշմարտութեան,
Քանի չեն փակուել քո սուրբ շրթունքներ.
Անարգի՛ր «ես»ը գոռոզ մարդկութեան,
Հարուածի՛ր անխնայ նորա չար գործքեր...
Թո՛ղ նա կատաղի, որպէս փոթորիկ,
Կարկուտ ու հեղեղ թափէ քո վերան,
Դու այդ համարիր մի անզօր ալիք,
Եւ ազատ քայլէ՛ քո փշոտ ճամբան...
Մարտնչի՛ր անվախ, որպէս քաջ զինուոր,
Անկաշառ խօսքի դրօշակը ձեռքում.
Եւ մի՛ վհատիր, թէ դու էլ մի օր
Պիտ ընկնես կեանքի գոռ պատերազմում:
Այո՛, դու կ'ընկնես- եւ քո անշունչ դին
Մայր-երկրի կրծքում փոշի կը դառնայ,
Բայց քո վեհ քարոզ, քո հպարտ հոգին
Յաւիտեան կ'ապրեն աշխարհիս վերայ:
Եւ անվերջ դարեր քո հըզօր բարբառ
Կը հնչուի ազատ, ահեղ թնդիւնով.
Նա կը խորտակէ մահաշունչ խաւար,
Մեզ անշէջ լուսոյ տաճար կանգնելով...
Ալեքսանդր Ծատուրեան
1889
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου