Բացուել ես, առաւօ՛տ, կապո՜յտ, կապո՜յտ,
Բլուրների վրայ եւ իմ սրտին:
Ինչ որ երէկ նայում էր չար եւ բութ,
Այսօր պայծառ շողում է վերըստին:
Պարզ է հոգիս, երկինքը՝ լուսաւոր...
Հեռու հորիզոնում, իրարու կից,
Հալւում են լուռ երկու ամպի կտոր,
Ինչպէս հետքեր իմ երեկուայ հոգսից:
Նայիրի Զարեան
Ստեփանաւան,
1955
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου