Թէ իսկապէս հաւատացած ես լինէի,
Որ իմ երգը ձեզ կարող է օգուտ բերել,
Ձեզ երգերով բանակի՜ պէս կը զինէի:
Բայց ի՞նչ օգուտ՝ նստել ինչ-որ երգեր գրել:
Ի՜նչ է երգը. ցաւած հոգու մխիթարանք...
Տեղ էլ հասնի՝ չկատարուող ապսպրանք...
Վալերեանի երկու կաթիլ պղտոր հեղուկ...
Թէ խայթում է՝ իր իսկ խայթից սատկող մեղու...
Իսկ թէ երգը մինչեւ անգամ զէնք է դառնում,
Ո՞ւր է ձեռքը, որ ինքնակամ զէնք է բռնում...
Պարոյր Սեւակ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου