Լայն օրերուս ուրախացող կեղծ ընկեր,
Այժմ նեղն եմ ընկել, արի ո՞ւրտեղ ես,
Պատառներուս կտորներու շատակեր,
Մեծը քեզ եմ տուել, արի՜, ո՞ւրտեղ ես:
Երբ ունէի փայլուն մետաղ բաւական,
Ինձ կ'ասէիր «չըկայ մարդ քեզի նան»,
Քու ձեռքովդ կազմում էիր ճոխ սեղան.
Ո՞ր անկիւնն ես մտել ,արի՜, ո՞րտեղ ես:
Քանի տունս հաց կար, չէիր պակասի,
Կու գայիր, կանչելու չէիր սպասի,
Իմ ունեցած կարողութեանս մասի
Շատը դու ես խլել, արի՛, ո՞ւրտեղ ես:
Ասում էիր «մի վախենալ փորձանքից,
Քեզ աւել կը սիրեմ իմ բոլոր կեանքից...»
Եթէ հնար ունիս փրկէ վտանգից,
Վերջին օրս է հասել, արի, ո՞ւրտեղ ես:
Ջիւանը հասկացաւ քո կեցութիւնը
Հետազօտեց սրտիդ ամէն անկիւնը,
Շողոքորթելով ծծում ես արիւնը,
Արդեօք ո՞ւմ ես գտել, արի՛, ո՞ւրտեղ ես:
Աշուղ Ջիւանի
1888
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου