Այժմ ես կը գամ, ասում է Աստուած,
Օգնել աղքատին իր ծանր կռւում.
Չեմ թողնի նրան յաւիտեան լքուած,
Նա ինձ ապաւէն կանչեց նեղ օրում:
Վա՛յ ձեզ, հզօրներ, որ իր խրճիթում
Լացացրիք խեղճին, այրուն ու որբին,
Ու վէս, անպատիժ՝ ասիք ձեր սրտում՝
Ո՞վ է վերեւից նայում մեր ճամբին:
Մի՞թէ կարծում էք՝ չէր տեսնում, լսում,
Նա, որ ստեղծեց ե՛ւ աչք, ե՛ւ ականջ.
Մի՞թէ կարծում էք՝ ուժն էր պակասում,
Եթէ համբերեց դատելուց առաջ:
Իմ աչքերն անթարթ ձեր ճամբի վրայ՝
Հսկել եմ անքուն ես ձեր գործերին,
Էլ չեմ դանդաղի՝ գալիս եմ ահա,
Ե՜ս, տէր զօրութեանց՝ եւ հուրն իմ ձեռին:
Ես հուր եմ ձգում ճնշուածի հոգին,
Նրա համարձակ լեզուով ձեզ դատեմ,
Ես ուժ եմ տալիս աղքատի բազկին,
Նրա թիկունքին՝ գալիս եմ ձեր դէմ:
Յովհաննէս Թումանեան
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου