Դիւթեցին ինձ քո մազերը ալեծածան
Եւ աչքերիդ խորութիւնը խորախորհուրդ,
Եւ քո քնքուշ ժպիտների խօսքերն անձայն
Գիշերեցին իմ հոգու մէջ մի քաղցր մութ...
Դիւթեցին ինձ իրենց խաղով լուսակարկաչ
Քո խօսքերի զանգակները զուարթաձայն.
Շուրթերըդ- վարդ բոցավառուած են իմ առաջ
Ցանկութիւնով արիւնատենչ ու մեղսական:
Մութ ցանկութեամբ ես քո կանչող գիրկն են ընկնում,
Նետում եմ ցած վեհ բարձունքից հոգիս հպարտ,
Քո գրկում կայ սիրուց անուշ մի հիացում,
Քո խաւարում- մոռացութեան մի ակնթարթ...
Վահան Տէրեան
1908
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου