Դու քայլում ես հիմա մենակ ձմեռային քո քաղաքում,
Եւ մարդիկ քո կողմն են նայում, ինչպէս մրսածը՝ արեւին,
Գուցէ հոգնա՜ծ ես դու այսօր,
Գուցէ թախի՜ծ կայ քո հոգում,
Սակայն երգո՛ւմ ես երեւի:
Ես դեռ զգո՜ւմ եմ շուրթերիս ջերմութիւնը քո շուրթերի
Եւ շուրթերս՝ երգ գրելիս քո անո՛ւնն են տալիս կրկին,
Կարօտո՜ւմ են աչքերս դեռ ձիթապտուղ քո աչքերին,
Եւ սիրտըս՝ քո բարի սրտին:
Բայց ես ա՛յդ չեմ ուզում ասել: Հե՜շտ է գերուել քո հմայքով,
Բայց կա՞յ մէկը, ասա՛, անգի՛ն,
Որ երբ լինում ես դու տրտում
Հասկանայ, որ լալի՜ս ես դու քո զրնգուն, ուրախ երգով,
Զգայ, որ վի՜շտ կայ քո սրտում:
Որ չշոյի՜ ձեռքդ ճերմակ՝ երբ յենարա՛ն է նա փնտռում,
Չհամբուրի՜ շուրթերը քո՝ երբ սեղմել ես նրանց ցաւից,
Հուր չփնտռի քո աչքերում, ուր արցո՜ւնքն է փայլում մթնում
Ինչպէս ջո՛ւրը քարանձաւից:
Չէ՞ որ առաջ կնոջ հմայքն՝ ապա՜ է սիրտը երեւում,
Իսկ դու չքնա՜ղ ես աւելի, քան պէ՛տք է այդ, որ քեզ զգան...
Դու ուրա՜խ ես, երգի՜ր անգին,
Իսկ վշտանաս երբ քո հեռւում,
Անունս տո՛ւր, եւ ես կու գա՛մ:
Գէորգ Էմին
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου