Երբ կը մեկնիմ ես քու քովէդ,
Կ'ըլլամ շիկնոտ ու թռվըռուն՝
Ինչպէս կ'ըլլայ՝ բուրումնաւէտ
Վարդենիքէն անցնող առուն:
Եւ ջուրին պէս այն թռվըռուն,
Քու նախընծայ գրկանքիդ հետ,
Մոլորելով կ'ըլլայ անհետ՝
Գետ հոգւոյդ մէջ՝ սրտիս առուն:
Ու գետին պէս՝ սրտիս առուն
Կը տանիս քու մահուան ճամբէդ՝
Զարնելով զայն մերթ ծաղկաւէտ
Ափունքներուն՝ մերթ քարերուն:
Միսաք Մեծարենց
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου