Յիշում եմ դէմքը քո ծեր, մայր իմ անուշ ու անգին,
Լոյս խորշումներ ու գծեր, մայր իմ անուշ ու անգին:
Ահա նստած ես տան դէմ, ու կանաչած թթենին
Դէմքիդ ստուեր է գցել, մայր իմ անուշ ու անգին:
Նստել ես լուռ ու տխուր, հին օրերն ես յիշում այն,
Որ եկել են ու անցել, մայր իմ անուշ ու անգին:
Եւ յիշում ես քո որդուն, որ հեռացել է վաղուց,-
Ո՞ւր է արդեօք հեռացել, մայր իմ անուշ ու անգին:
Ո՞ւր է արդեօք հիմա նա, ո՞ղջ է արդեօք, թէ մեռած,
Եւ ի՞նչ դռներ է ծեծել, մայր իմ անուշ ու անգին:
Եւ երբ յոգնած է եղել, եւ երբ խաբուել է սիրուց,
Ո՞ւմ գրկում է հեծեծել, մայր իմ անուշ ու անգին:
Մտորում ես դու տխուր, եւ օրրում է թթենին
Տխրութիւնը քո անծիր, մայր իմ անուշ ու անգին:
Եւ արցունքներ դառնաղի ահա ընկնում են մէկ-մէկ
Քո ձեռքերի վրայ ծեր, մայր իմ անուշ ու անգին...
Եղիշէ Չարենց
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου