Ասի՝ աշո՛ւղ, ա՛ռ չունգուրըդ, մեզ բան ասա՛ սրտալի.
Կարօտ ենք քու անուշ ձէնին, մի բան ասա՛ սրտալի.
Սրտի խօսք ենք ուզում քեզնից, որ վեր հանի մեր հոգին-Ա՛ռ չունգուրըդ, դարդո՛տ աշուղ, մեզ բան ասա՛ սրտալի:
Գիտենք, որ դու միշտ տանջւում ես հազար ու մի ցաւերով,
Հայրենիքիդ խոր խոցերը համարում ես դարերով.
Չես լուանայ էդ խոցերը արտասուքի ծովերով...
Ա՛ռ չունգուրըդ, ցաւո՛տ աշուղ, մեզ բան ասա՛ վշտալի:
Լուռ մընալով մեր վէրքերին դու չես անի դեղ դարման.
Արար-աշխարհք գիտի՝ չըկայ մեր դարդերին չափ, սահման,
Մնջութիւնն էլ նըշան հո չի՞ մի գովելի յատկութեան-
Ա՛ռ չունգուրըդ, մեզ բան ասա՛, թող խօսքդ ըլնի ողբալի:
Էդպէս խօսքեր շատ ենք լսել, էլ կը լըսենք անտըրտունջ,
Մեր չխօսկան ըլնելուց է՝ մընացել ենք անտէրունջ.
Լաւ է ազատ լաց ըլնիլը, քանց դարդ տանիլն անմռունչ,
Ասա՛ լսենք, ի՞նչ անենք, որ խօսքըդ ըլնի ողբալի:
Տեսնում ես, որ մենք թմրած ենք, քունն անուշ է մեզ թեւում.
Է՞ր ես դու էլ մեզ բոլորիս մաշող քընիցն յաղթըւում.
Ա՛ռ չունգուրըդ, տո՛ւր լարերին, կըրակ վառի՛ր մեր սրտում,
Մեզ ամենիս նոր շունչ տուող մի բան ասա սրտալի:
Յովհաննէս Յովհաննիսեան
1888
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου