Ես լսեցի մի անուշ ձայն,-
Իմ ծերացած մօր մօտ էր-
Փայլեց նշոյլ ուրախութեան,
Բայց ափսո՜ս, որ երազ էր:
Կարկաչահոս աղբիւր այնտեղ
Թաւալում էր մարգարիտ.-
Նա յստակ էր, որպէս բիւրեղ,
Այն երա՜զ էր ցնորամիտ:
Եւ մեղեդին տխուր, մայրենի
Յիշեց մանկութեան օրեր.
Մօրըս համբոյրն ես զգացի,
Ա՜խ, ափսո՜ս, որ երազ էր:
Կուրծքին սեղմեց կարօտագին,
Աչքերս սրբեց- շատ թաց էր,-
Բայց արտասուքս գնում էին...
Ա՛խ, այդ ինչո՞ւ երազ էր...
Սմբատ Շահազիզ
1864
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου