Սահուն քայլերով, աննշմար, որպէս քնքուշ մութի թեւ,
Մի ստուեր անցաւ ծաղիկ ու կանաչ մեղմիւ շոյելով.
Իրիկնաժամին, թփերն օրօրող հովի պէս թեթեւ
Մի ուրու անցաւ, մի գունատ աղջիկ ճերմակ շորերով...
Արձակ դաշտերի ամայութեան մէջ նա մեղմ շշնջաց,
Կարծես թէ սիրոյ քնքուշ խօսք ասաց նիրհող դաշտերին.-
Ծաղիկների մէջ այդ անուրջ կոյսի շշուկը մնաց,
Եւ ծաղիկները այդ սուրբ շշուկով իմ սիրտը լցրին...
Վահան Տէրեան
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου