Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

ԳԱՐՈՒՆ Է ԳԱԼԻՍ





Ծիլերն են դաշտում կանաչին տալիս,
Դռները բացէք, գարուն է գալիս:

Ձմեռը հալուել, դարձել է առու,
Դարձել է առու, դարձել է վտակ,
Արաքսի հունով գնում է հեռու,
Գնում է դէպի ծովը անյատակ:

Յոգնած թեւերը քսելով ամպին,
Կրծքին դեռ խոնաւ ծուէնը նրա,
Արագիլն իջել Արաքսի ափին,
Հանգստանում է մի ոտքի վրայ:

Ժպտալուց առաջ, բողբոջն է լալիս,
Դռները բացէք, գարուն է գալիս:

Աղբիւրներն ուրախ իրար են կանչում,
Իրար են փարւում հովերն արթնացած,
Ծաղկունքի բոյր է հողն արտաշնչում,
Մեղուն քանդում է ակնամոմը թաց:

Մեղուն ուզում է դուրս գալ ու թռչել,
Խաղալ է ուզում արեւի շողով,
Ուզում է իր նուրբ թեւերը թրջել
Երազում տեսած ծաղկունքի ցօղով:

Ողջ բնութիւնն է հրճուանքից լալիս,
Դռները բացէք, գարուն է գալիս:

Ծիծառներն անցնում փարախի կողքից
Եւ պատուհանի փեղկին են դիպչում,
Իսկ գառը ներսում արեւի շողքից
Խրտնել, անկիւնից-անկիւն է թռչում:

Կանգնել է ներին փարախի դռան՝
Հեռու լեռների երազն աչքերում,
Նեղուել է հովուի սիրտը անվարան՝
Չորս պատերի մէջ էլ չի համբերում:

Լեռներն իրարու ողջոյն են տալիս,
Դռները բացէք, գարուն է գալիս:

Դաշտ է դուրս եկել թրաքթորը նորոգ
Եւ եօթ խոփերով հողն է ակօսում,
Ամպերից ելած ուրախ ու անհոգ
Արեւի շողն է հողի հետ խօսում:

Հողն է մայրութեան հրճուանքից դողում,
Թող որ յաւիտեան ազատ լինի նա,
Թող որ ոչ մի ծիլ չմնայ հողում,
Ոչ մի հաւքի բոյն թափուր չմնայ:

Երկինք ու երկիր մեզ ձայն են տալիս.
- Դռները բացէք, գարուն է գալիս...



Համօ Սահեան
1950

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου