Դու, Ապոլլո՛ն, որ տուիր
Ինձ այս քնար հոգեմաշ,
Այո՛, գոհ չեմ քեզանից.
Տրտնջում է եւ աշխարհ,
Իբրեւ պատի՞ժ ինձ տուիր,
Տրտում սրտի՞ս մխիթար,
Թէ՞ զգալով չարչարուիլ
Ու չքանալ վայրապար:
Ա՛ռ նրան ետ, ինձ պէտք չէ,
Տո՛ւր ուրիշի, ո՛ւմ կամիս.
Յիշի՛ր, եթէ միտք ունիս:
Կեանքիս գարունն է անցել,
Ինձ ուշացած է քնար.
Օտար աշխարհ պանդխտել
Ինձ մնում է վշտահար:
Բայց դու, որ քեզ, մարդ տկար,
Աստուած կանչեց ու խնկեց,
Մի՛ կարծեր, թէ միջաբեկ
Պիտի պաղատիմ դէպի քեզ:
Ես կ'ընդունիմ կամակար,
Թէ բախտ անգութ, ոխերիմ,
Մատռուակէ թոյն, լեղի
Իւր սափորից ինձ բաժին:
Բայց ոչ երբեք պիտ սողամ
Ոսքիդ տակում, ինչպէս շատ
Մարդիկ, որ չեն իմանում,
Թէ էակներ են ազատ:
Միքայէլ Նալբանդեան
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου