Տեսնում եմ ահա- ազգեր են մեռնում,
Ազգեր են ծնւում, եւ արմաւենին
Սուրբ ազատութեան՝ դողդոջուն ձեռքում՝
Բախտն է մօտենում մատաղ ազգերին:
Եւ նախնեաց փառքը նոր արշալոյսով
Ցոլում է նոցա պայծառ ճակատին,
Եւ ահե՛ղ կռւում արիւն քրտինքով
Վաստակած անմահ աճում է դափնին:
Եւ միայն դու ես, իմ խե՜ղճ հայրենիք,
Որ շղթայակապ հեծում ես դարձեալ,
Եւ պատա՛ռ պատա՛ռ կուրծքդ գեղեցիկ-
Ընկած ես որպէս կենդանի մեռեալ...
Եւ անցած փառքիդ աւերակներից
Փրկութեան ոստը դեռ չէ կանաչում,
Կրծքիցըդ հոսած արեան շիթերից
Քո տանջանքների փունջն է ցօղւում:
Բայց, իմ հայրենի՛ք, դու պիտի չմեռնիս,
Ես հաւատում եմ յարութեան օրիդ,
Մօտ է ժամանակ, զարթի՛ր, սիրելի՛ս,
Փրկութեան աստղը վառւում է ճակատիդ:
Ոտքի ե՛լ, հոգի՛ս, շղթադ թօթափի՛ր,
Աչքըդ բա՛ց արա այդ մահուան քընից.
Թէեւ մահամերձ, դու մի ձայն հանի՛ր-
Որդիքդ օգնութեան կը գան չորս կողմից:
Յովհաննէս Յովհաննիսեան
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου