Ես նայում եմ. իմ առջեւ
Ահա տիրոջ աշխարքը.
Բերրի դաշտերը մինչեւ
Հեռու լերանց այն շարքը
Լայնարձակ, դալարագեղ
Տարածւում են եւ կորչում
Մշուշի մէջ, իսկ այնտեղ
Ճոխ անտառն է կանաչում:
Ուր որ ազատ շրջելով
Ապրում են երէ, գազան,
Եւ թռչունքը ճախրելով
Երգ են ասում գոհութեան:
Ահա, շքեղ դաշտի միջով
Գալարւում է եւ անցնում
Հանդարտ գետը մրմունջով
Հեռո՜ւ, հեռու է գնում:
Նրա դալար ափերում
Մինը հազար է բերում.
Սակայն, ահա, միւս կողմում
Կապոյտ ծովն է մեղմ ծփում:
Ինչքա՜ն ճոխ է, հրաշալի,
Այս աշխարհը լայն, արձակ,
Ամէն մի շունչ աչքը լի
Կ'ապրի այստեղ համարձակ:
Ես նայում եմ, եւ մի միտք
Յղանում է ինձանում.
Ինչո՞ւ համար են մարդիկ
Իրար զրկում, սպանում:
Յովհաննէս Թումանեան
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου