Հսկայ մի շէնք ինձ նայում՝
Լայն փեղկերով աստղանկար,
Հերոսութիւն է վկայում
Ամէն փոքրիկ քանդակ ու քար:
Մօտենում է մի պատանի՝
Արեւահամ միրգը ձեռքին.
- Ամենալաւն,- ասում է նա,-
Խաղողներն են խոյակների:
Մօտենում է յաղթահասակ
Երիտասարդ մի հայկատիպ.
- Սիւներն են լաւ,- ասում է նա,-
Ու պազալթի պատերը պինդ:
Մօտենում է լուռ, մտախոհ
Մի ծերունի արծաթազարդ,
Հայեացքը հեզ, հանդարտ ու խոր
Իջեցնում է նա դէպի վար
Ու նայում է, նայում է լուռ
Այդ կառոյցի հիմքին ամուր...
Մարօ Մարգարեան
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου