Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Ա՛Խ ՎԱԹԱՆ, ՎԱԹԱՆ





Ա՛խ վաթան, վաթան՝ քու հողին ղուրբան,
Քո ծխին ղուրբան, քո ջրին ղուրբան.
Է՞ս փառքն ունէիր, է՞ս պատիւն առաջ,
Որ հմիկ աւիրուել, մնացել ես անջան:

Ե՞րբ միտք կ'անէի՝ թէ էս հողերը,
Էս դաշտն ու սարերն, էս սուրբ ձորերը
Էնպէս մեծութիւն, էնպէս լաւ օրեր
Քաշել են, մնացել ա՜խ հիմիկ անտէր:

Ուր ձեր տէրերը, թագաւորները,
Ձեր պահողները, ձեր իշխանները.
Ընչի՞ մեզ թողին իրանց որբերը
Ու ձեռք վերցրին, թողին էս քարերը:

Ձեր գերեզմանը, ա՜խ ձեր լիս հողը,
Որ հմիկ չեմ տեսնում ձեր կորած թոռը,
Կրակ է ընկնում ջանն, ոսկերքը,
Ուզում ա ձեզ հետ պարզի իր ոտքը:

Ընչի՞ ձեր վախտը աչքս բաց չարի,
Մարմինս հողին, ջանս ձեզ չտուի,
Որ հմիկ էսպէս չթռչէի, չգայի,
Ձեր հողը չտեսնէի, ձեր վրայ չլայի:

Հող ունինք՝ խլած, կեանք ունինք՝ մեռած,
Ա՛խ, ջրի, կրակի մենք եսիր դառած,
Ո՛չ երկինքն տեսնի մեր սուգն ու լացն,
Ո՛չ երկիրն պատռուի մեզ տանի ցած:

Ի՞նչ կ'ըլի՝ մէկ էլ գլուխ բարձրացնէք.
Ձեր մարդիկը տեսնէք, նրանց ցաւը քաշէք
Ձեր արիւնախառն աշխարն ազատէք,
Եա մէզ էլ ձեզ հետ հողը տանիք, պահէք:

Աչքս բաց արի՝ խարաբա տեսայ.
Ա՜խ, ո՞վ գիտէր, թէ մեր ազգի վրայ
Սարեր են էլել, հիմիկ բրիշակ.
Մեզ տակով չարել, որ էլ խեղճ չմնանք:

Ա՜խ՝ մեր սիրտն էսպէս ընչի՞ հովացել,
Արինը ցամաքել, մեր կուռը թուլացել.
Երաբ կը տեսնի՞մ ա՛խ ես մէկ օր էլ,
Մեր սուրբ երկիրը թշնամուց ազատիլ:

Էն ի՞նչ շունչ կ'ըլի որ էս նոր հոգին
Փչի, վեր կացնի քնից մեր ազգին.
Էն ի՞նչ ձեռք կ'ըլի, որ մեր աշխարքին
Էլ եդ սիրտ տայ ու կանգնացնի կրկին:

Ա՜խ ես էն ձեռին կեանքս ղուրբան կ'անեմ
Էն կոխած հողին երեսս կը քսեմ.
Ապրիմ՝ իմ արինս նրան մատաղ կ'անեմ,
Մեռնիմ հողիցն էլ միշտ նրան կ'օրհնեմ:

Կանգնել ես էդպէս գլուխդ ամպին խփած
Ա՜յ խեղճ ալեւոր, երեսդ փակած.
Ի՞նչ կ'ըլէր՝ Մասիս, ա՜խ դեռ աչքդ բաց,
Սրի չտայիր քո որդիքն էրուած:



Խաչատուր Աբովեան 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου