Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

ՃՇՄԱՐԻՏ ԳԵՂԵՑԿՈՒԹԻՒՆԸ





Ժամանակով մեր հարուստ Անի քաղաքում մի շատ ունեւոր իշխան էր ապրում: Նա ունէր միայն մի դուստր, մի չքնաղ էակ, որ երբ դուրս էր գալիս հօր ապարանքի քարէ պատշգամբը, ասես արեւ էր ծագում ամպի միջից, իսկ երբ ելնում էր փողոց՝ տաճար գնալու կամ զբօսնելու, ամէնքը՝ մեծ թէ փոքր, մարդ թէ կին, ակամայ կանգ էին առնում եւ ամէն ինչ մոռացած՝ նայում էին նրան:

Սակայն, փառասէր հայրը՝ այդ հարուստ իշխանը, դրանով չէր բաւարարւում. ցանկանում էր որ իր դուստրն աւելի չքնաղ երեւայ, որ ո՛չ մի իշխանուհի եւ ո՛չ մի հողեղէն չկարողանայ մրցել նրա հետ: Ու այդ նպատակով նա Բիւզանդիայից բերում էր դստեր համար պէս-պէս զարդեր, կերպասէ հագուստներ, գլխանոցներ՝ արծաթ ու ոսկի թելերով բանուած... Կանչում էր կարող ու յարդարող վարպետուհիներ որ հագցնեն իր դստերը, որ զուգեն-զարդարեն նրան մեծագին քարերով՝ զմրուխտով, մարգարիտներով, գոհարներով...

Ապա կանչում էր աշխարհ տեսած, բանիմաց ու ճաշակով մարդիկ որ տեսնեն իր դստեր գեղեցկութիւնը, հիացումի խօսք ասեն ու գոհացնեն իր փառասէր հոգին... Եւ նրանցից ոմանք իրօք իշխանին շողոքորթելու համար գովաբանում էին նրա ճաշակը, նրա դստեր գեղեցկութիւնը, հասակը, արդուզարդը, ոմանք խորհուրդ էին տալիս մի մանեակի փոխարէն նրա պարանոցին կապել երկուսը, նոյնիսկ երեքը, իսկ սեւ գիշերագինդերի փոխարէն ականջներից կախել ադամանդակուռ ոսկէ օղեր, որ իրենց փայլով ու ցոլքով ծիածանեն նրա դէմքի շուրջը՝ առաւել շքեղ դարձնելով նրա գեղեցկութիւնը:

Լսում էր իշխանը հրաւիրեալներին եւ սիրով կատարում նրանց խորհուրդները: Բայց իշխանին դարձեալ չէին գոհացնում այդ բոլորը. նրան թւում էր թէ տակաւին քիչ է պճնուած ր դուստրը, թէ նրա գեղեցկութիւնը ցուցադրելու համար պէտք են աւելի ճոխ հանդերձներ ու շքեղ զարդեր:

Ու ահա մի օր այս փառամոլ իշխանը կանչում է Տրդատ ճարտարապետին, այն բազմափորձ ու հմուտ մարդուն, որ կառուցել էր Անիի գեղեցիկ տաճարներն ու ապարանքները, այն մեծ արուեստագէտին, որի համբաւը թնդում էր ողջ Բիւզանդիայում... Կանչում է իր ապարանքն ու ասում.

- Ճարտարապե՛տ եղբայր, խնդրում եմ, տո՛ւր ինձ խորհուրդ թէ ինչպէս հագցնեմ ու զուգեմ իմ դստերը որ նրա գեղեցկութիւնը երեւայ առաւել լաւ:

Ասում է ու հրամայում է սպասուհիներին որ բոլոր հագուստները հերթով հագցնեն իր դստերը, զուգեն նրան բոլոր ականակուռ զարդերով...

Եւ ամէն մի հանդերձից ու զարդից յետոյ հարցնում է.

- Ի՞նչպէս է, ճարտարապե՛տ եղբայր:

Եւ Տրդատն ամէն անգամ օրօրում է ալեհեր գլուխը.

- Ո՛չ, իշխան, հանեցէ՛ք, վերցրէ՛ք...

Ու երբ վերցնում են բոլոր զարդերն ու պաճուճանքները, իշխանադուստրը մնում է միայն պարզ հագուստով, Մեծ Տրդատն ասում է.

- Այսպէ՛ս, միայն այսպէ՛ս...

- Ուրե՞մն,- զարմանում է իշխանը:

- Գեղեցիկը, իշխա՛ն, կարիք չունի զարդի...



Ստեփան Զօրեան

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου