Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

ՏԱՏԻՍ ՍՊԻՆ






Մի գիշեր, երբ տատս շապիկն էր փոխում, ես նրա աջ կողքին տեսայ մի մեծ սպի: Նրա երկարութիւնը կը լինէր մէկ ու կէս մատի չափ:

- Տատ, այդ ի՞նչ է կողքիդ վրայ,- հարցրի ես հետաքրքրութեամբ:

Տատիս դէմքը մռայլուեց:

- Քո գործը չէ,- ասաց նա:

Ես լռեցի, բայց այնուհետեւ սպին ինձ աւելի հետաքրքրեց:

Ամէն երեկոյ, երբ հարցնում էի տատիս թէ ինչպէս եւ որտեղ է ստացել այդ վէրքը, նա պատասխանում էր.

- Յետոյ կը պատմեմ, յետոյ:

Հետաքրքրութիւնից սիրտս թրթռում էր. անհամբեր սպաասում էի թէ երբ պիտի տատս պատմի իր վէրքի մասին:

Մի երեկոյ նա վերջապէս զիջեց իմ թախանձանքներին եւ համաձայնեց պատմել իր կողքի վէրքի մասին:

- Օ՜հ,- ասաց նա,- քեզնից ազատուել չի լինի, նստիր եւ ականջ դիր:

Ես արմուկներս դրեցի ծնկերիս վրայ, գլուխս յենեցի ձեռքերիս ափերին, աչքերս յառեցի տատիս երեսին եւ սկսեցի ուշադրութեամբ լսել:

- Երբ Թագուհի հօրաքրոջդ ամուսինը տնից բացակայում էր,- սկսեց պատմել տատս,- նա մնում էր մէն- մենակ: Այն ժամանակ շաբաթ չէր անցնում, որ մեր քաղաքում սրան-նրան չկողոպտէին: Ես հօրաքրոջդ մենակ թողնել չէի կարող: Գիշերներն անցկացնում էի նրա մօտ, որ գողերից ու աւազակներից պաշտպանեմ:

Մի գիշեր ես ու հօրաքոյրդ քնած էինք տան պատշգամբում,- շարունակեց տատս մռայլ ձայնով:- Ամառ գիշեր էր, սենեակում տօթից շունչ քաշել չէր լինում: Դու գիտես որ նրանց պատշգամբի ծայրում կայ մի լուսամուտ որ նայում է դէպի փոքրիկ պարտէզը: Շատ էի քնել թէ քիչ՝ չգիտեմ: Մէկ էլ լսեցի որ լուսամուտից ինչ- որ ծանր բաներ ընկան պատշգամբի վրայ: Ես զարթնեցի, նստեցի անկողնուս մէջ: Լռութիւն,: Ամէն ինչ հանդարտ էր: Միայն հեռուից, շատ հեռուից լսւում էին շան հաջոցներ: Լուսին չկար, բայց երկինքը պարզ էր, աստղերը պսպղում էին ադամանդների պէս:

Նայեցի աջ ու ձախ. ոչ ոք եւ ոչինչ: Հօրաքոյրդ հանգիստ քնած էր: Ես նորից պառկեցի եւ վերմակը քաշեցի գլխիս: Նոր աչքերս փակել էի, երբ յանկարծ ոտքերիս վրայ զգացի մի ինչ-որ ծանրութիւն եւ ցաւ: Կարծես մէկն ինձ կոխկռտելով անցաւ... Ես արագ վեր ցատկեցի բղաւելով. « Ո՞վ է»: Աստղերի լոյսով պատշգամբի ծայրում ես նշմարեցի հինգ-վեց մութ պատկերներ: Նրանցից մէկը կամացուկ մօտեցաւ այն սենեակի դռներին, որտեղ գտնւում էին հօրաքրոջդ թանկագին իրերը:

Ես հասկացայ որ աւազակներ էին: Իմ ձայնից հօրաքոյրդ զարթնել էր եւ ոտքի կանգնել: Սեւ պատկերներից երկուը մօտեցան ինձ: Կիսախաւարի մէջ ես նկատեցի որ նրանք զինուած են մեծ-մեծ դաշոյններով:

Թոռնի՛կս, մարդ վտանգների ժամանակ չպիտի իրեն կորցնի: Սառնասրտութիւնը յաղթութեան քոյրն է: Ես չշուարեցի: Առանց երկար մտածելու վերցրի վերմակս եւ մի ակնթարթում ձգեցի ինձ մօտեցողների գլխին: Հօրաքոյրդ հետեւեց իմ օրինակին:

- Անիծուածնե՛ր, ես ձեզ կը խեղդեմ շան պէս,- գոչեցի ես եւ երկուսին միասին գրկելով բարձրացրի ու գցեցի լուսամուտից դէպի պարտէզ...

Արտասանելով այս խօսքերը՝ տատս կանգ առաւ: Երկիւղից եւ ուրախութիւնից սիրտս թրթռում էր բռնուած ծտի պէս:

Տատս հանգիստ էր:

- Յետո՞յ, յետո՞յ,- գոցեչի ես անհամբերութիւնից այրուելով:

- Օ՜, հօրաքոյրդ քաջ կին էր,- շարունակեց տատս հիացումով:

- Նա իմ աղջիկն է իսկ եւ իսկ: Մէկին էլ նա շպրտեց դուրս: Ես վերցրի ներքնակս եւ ձգեցի այն մէկի երեսին, որ մօտեցել էր դռներին:

Մնացեալները մօտեցան ինձ: Բայց ես այլեւս վախ չունէի: Յարձակուեցի նրանց վրայ՝ երկար բարձը վերցնելով:

- Օգնութիւ՜ն, օգնութիւ՜ն,- աղաղակում էր հօրաքոյրդ,- մեզ սպաննում են:

Սկսուեց անհաւասար կռիւ երկու անզէն կանանց ու երեք աւազակների միջեւ: Օ՜, միթէ ձեռքիս լինէր մի դաշոյն, ոչ մէկին կենդանի չէի թողնի:

Բակում լսուեցին մարդկանց ձայներ: Մէկը հրացանից կրակեց: Մեր հարեւաններն էին, որ եկել էին մեզ օգնելու: Նրանք զինուած էին՝ ո՛րը հրացանով, ո՛րը դաշոյնով, ո՛րը փայտով:

Յանկարծ կողքիս վրայ զգացի ինչ-որ տաքութիւն, ապա սաստիկ ցաւ: Ձեռքս դրեցի կողքիս, զգացի թացութիւն:

Ինձ վիրաւորել էին դաշոյնով: Արիւնը հոսում էր աղբիւրի պէս: Ես ուշաթափուեցի:

Բայց տունը եւ հօրաքրոջդ կեանքը փրկուած էին: Աւազակները փախան՝ իրենց հետ տանելով իրենց վիրաւոր ընկերներին:



Ալեքսանդր Շիրվանզադէ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου