Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

ԶՈՒԱՐԹՆՈՑ






Հնամենի Արարատեան բնանկար,-
Հազարամեայ արտ ու այգի, առու, ուղի,
Շէներ շատ շէն, աւերակներ, վանք եւ խաչքար,
Ու ես՝ որդին չծերածող այս հին հողի:

Գնում եմ այս հազարամեայ ճանապարհով՝
Սիրտըս յանձնած հայրենական սիրոյ բոցին.
Դարեր անցած մրրիկներով, անապահով,
Հիմա խաղաղ այց եմ գնում Զուարթնոցին:

Հարազատ է ու ինձ ծանօթ ամէն մի քար,
Զրուցել եմ կարծես այն մեծ վարպետի հետ,
Լսել նրա իմաստութիւնը ոսկեբառ,
Որ եղաւ այս անմահութեան ճարտարապետ:

Կարծես ե՛ս եմ հիմքը փորել ու վէմ դրել,
Ու որմերը բարձրացել են եւ ի՛մ ջանքով.
Այս նշանը կարծես ե՛ս եմ փորագըրել,
Եւ լցուած եմ դեռ այն օրուայ մեծ հրճուանքով:

Արծիւներն այս թեւատարած, ողկոյզ ու նուռ,
Մեր աշխարհի այնքան առատ բերքն ու բարին
Երբ հանում էր քարի վրայ վարպետը լուռ,
Իմ սրտից էլ մի բան տալիս էր նա քարին:

Ես յիշում եմ շէնքի օծումն, աւարտը մեծ,
Յաղթանակը մեր շինարար անդուլ ոգու...
Եւ աչքերիս առաջ կարծես նա կործանուեց
Դարերի եւ տարերքների խօլ փոթորկում:

Եւ ես գիտեմ թէ բեկորներն այս հոյակերտ
Ո՞ր որմի մէջ, ո՞րտեղ դրուած էին ճարտար,
Ես էի որ Թորամանեան վարպետի հետ
Հոգուս աչքով տեսայ ամբողջ, ինչպէս նա կար:

Ու դրեցինք սերունդների կրծքերի տակ,
Նրանց հոգու, մտքի անփակ աչքի առաջ՝
Զուարթնոցի ոգու հրաշքը անխորտակ,
Թէպէտ շէնքը աւերակ է, գետնատարած:


Վաղարշակ  Նորենց

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου