Երբ բաց եղան գարնան կանաչ դռները,
Քնար դառան աղբիւրները Պինկէօլի.-Շարուէ շարան անցան զուգուած ուղտերը,
Եարս էլ գնաց եայլաները Պինկէօլի:
Անգին եարիս լոյս երեսին կարօտ եմ,
Նազուկ մէջքին, ծով-ծամերին կարօտ եմ,
Քաղցր լեզուին անուշ խօսքին կարօտ եմ
Սեւ աչքերով էն եղնիկին Պինկէօլի:
Պա՜ղ պա՜ղ ջրեր, պապակ շուրթս չի բացուի,
Ծուփ-ծուփ ծաղկունք, լացող աչքըս չի բացուի,
Դեռ չտեսած եարիս՝ սիրտս չի բացուի,
Ինձ ին՜չ, աւա՜ղ, բլբուլները Պինկէօլի:
Մոլորուել եմ, ճամբաներին ծանօթ չեմ,
Բիւր լճերին, գետ ու քարին ծանօթ չեմ,
Ես պանդուխտ եմ՝ էս տեղերին ծանօթ չեմ,
Քոյրի՛կ, ասա՛, ո՞րն է ճամբան Պինկէօլի:
Աւետիք Իսահակեան
1940
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου