Աղուո՜ր գիշեր, լուսի՜ն գիշեր,
Լելակներուս բոյրը ծոցիդ,
Հոգիս քեզ շատ է կարօտցեր:
Այծտերեւներն համբոյրիդ տակ
Լարերու պէս կը դողային,
Նուագ մըն էր մրմունջն յստակ
Մամուռ պատած աւազանին՝
Առիւծներու բերնէն վազող,
Արդեօք ա՞ն ալ ցամքեցուցին:
Լուսի՜ն գիշեր, աղուո՜ր գիշեր,
Այն անկիւնին կ'երթա՞ս լոյս տալ,
Ուր հոյաբերձ աքասիաներ
Նստարանին վրայ թաքուն
Կը թափէին անուշ անձրեւն
Իրենց ճերմակ ծաղիկներուն:
Ըսէ՜, գիշե՜ր, աղուո՜ր գիշեր,
Դուն կ'որոնե՞ս երբեմն հոգիս
Ածուներուն մօտ տարուբեր:
Բիւրեղ շիթեր կը ծորե՞ս հոն
Ծարուած վարդին ծոցն հոլանի
Զոր խանձած է տաք երեկոն:
Եկո՛ւր, ա՛ռ զիս շունչիդ վրայ,
Տա՛ր հեռաւոր պարտէզիս մէջ,
Յօղըդ արցունքըս թող ըլլայ:
...Լուսի՜ն գիշեր, անգո՛ւթ գիշեր,
Հոն կան դահիճ կերպարանքներ,
Կուրցո՛ւր աչքերս...
Եւփիմէ Աւետիսեան
(Անայիս)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου