Սիրիո՛ւս, երկնից ահեղ անցուոր.
Ո՞ւրկից եկել,
Ո՞ւր ես թեքել,
Ո՞ւր ես ճեպում էդքան հզօր,
Անճառ թափով,
Անծէր ճամբով,
Դարե՜ր, դարեր հազարաւոր:
Սիրիո՛ւս, երկնից շքեղ գոհար,
Որ խաղում ես,
Փաղփաղում ես
Ճերմակ ու բիլ լուսով քո վառ,
Ու զարդարում,
Զըւարթ վառում
Մեր գիշերուան ճակատը մառ.-
Ի՜նչքան աչք է վրադ յառել,
Նայում են քեզ
Հիմա մեզ պէս,
Ի՜նչքան աչք է նայել, մարել,
Եւ կամ ի՜նչքան
Դեռ պիտի գան,
Որ անյայտից կեանք չեն առել:
Ո՜վ առաջինն ասաւ ողջերթ
Քեզ մեր հողից,
Մարդու ցեղից,
Կամ ո՞ւմ աչքում պիտի անհետ
Մի օր հատնի,
Մարի, մթնի
Հրաժեշտի շողըդ յաւէտ...
Բարի ճամբա՜յ, հի՛ւրըդ մեր հին.
Եւ թէ տեսնես՝
Մեզնից էսպէս
Մի հարցում տուր հզօր մահին.
- Մարդու քանի՞
Սերունդ կ'անի
Մի հրաժեշտն աստեղային:
Յովհաննէս Թումանեան
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου