Ես իմ անուշ Հայաստանի արեւահամ բա՛ռն եմ սիրում,
Մեր հին սազի ողբանըւագ, լացակումած լա՛րն եմ սիրում,
Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բո՛յրը վառման,
Ու նայիրեան աղջիկների հեզաճկուն պա՛րն եմ սիրում:
Սիրում եմ մեր երկինքը մուգ, ջրերը ջինջ, լիճը լուսէ,
Արեւն ամրան ու ձմեռուայ վիշապաձայն բուքը վսեմ,
Մթում կորած խրճիթների անհիւրընկալ պատերը սեւ
Ու հնամեայ քաղաքների հազարամեայ քարն եմ սիրում:
Ուր է՛լ լինեմ, չե՜մ մոռանայ ես ողբաձայն երգերը մեր,
Չե՜մ մոռանայ աղօթք դարձած երկաթագիր գրքերը մեր,
Ինչքան էլ սո՛ւր սիրտըս խոցեն արիւնաքամ վէրքերը մեր-
Էլի՛ ես որբ ու արնավառ իմ Հայաստան- եա՛րն եմ սիրում:
Իմ կարօտած սրտի համար ո՛չ մի ուրիշ հեքիաթ չկայ.
Նարեկացու, Քուչակի պէս լուսապսակ ճակատ չկայ.
Աշխա՛րհ անցիր, Արարատի նման ճերմակ գագաթ չկայ.
Ինչպէս անհաս փառքի ճամբայ՝ ես իմ Մասիս սա՛րն եմ սիրում:
Խօսք՝ Եղիշէ Չարենց
Ասմունքող՝ Խորէն Աբրահամեան
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου