... Ես ա՛յն եմ սիրում,
Երբ ձմեռ-ամառ... գարո՜ւն է թւում,
Անծանօթ մի վայր քեզ... տո՜ւն է թւում,
Երբ ոչ թէ նայում, այլ... տեսնո՜ւմ ես դու,
Ոչ թէ ունկընդրում, այլ... լսում ես դու,
Երբ սլանո՜ւմ ես,
Եւ ոչ թէ՝ քայլո՛ւմ,
Երբ եւ այրւո՛ւմ ես, եւ ի՛նքըդ այրում.
Ա՛յն, երբ աչքերը աչեր են դառնում,
Խօսքերը սիրոյ կանչե՛ր են դառնում,
Սիրե՛րգ է դառնում ամէն մի հնչիւն,
Եւ արտաշնչո՜ւմն անգամ՝ ներշնչում...
Սիրում եմ սիրոյ այն հրա՜շքը սուրբ,
Երբ որ ձեռքերը դառնում են թեւեր,
Երբ թւում է թէ շարժումից մի նուրբ
Կարող ես մինչեւ աստղե՛րը թեւել.
Երբ կոշտ մատները թաւի՜շ են դառնում,
Արիւնը գարնան աւի՜շ է դառնում,
Եւ ժամերն անգամ՝ հաշիւը խառնում,
Մոռանո՜ւմ են թէ... ինչքան են տեւել...
... Զգացե՞լ էք դուք պահն այդ երբեւէ...
Գէորգ Էմին
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου