Սի՛րտ իմ, ինչո՞ւ ես նորից խռովել,
Ի զուր ինձ ու քեզ ինչո՞ւ ես տանջում.
Ի՞նչ ես կամեցել, որ քեզ չեմ տուել,
Ի՞նչ ես պահանջում:
Ա՜խ, խռովում ես դու այդպէս յաճախ,
Բայց համր լեզուդ ես չեմ հասկանում,
Սի՛րտ իմ, երեխա՜յ քմահաճ ու չար,
Անլեզո՜ւ մանուկ...
Պարոյր Սեւակ
16/2/1947
Երեւան
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου