Գետը լեռներից շաառաչով գալիս
Եւ անց է կենում դաշտերի միջով,
Կանչում-կարկաչում, յորձանք է տալիս,
Ափերն է զուգում զմրուխտ կանաչով:
Պաղ ջուր է տալիս մարդուն ու բոյսին
Եւ կաթիլն անգամ զուր չի կորցընում,
Կեանքի է կոչում կայաններ լոյսի
Եւ ինքն իր ճամբին լոյս տալով գընում...
Այսպէս, վաստակած նա ծովն է մտնում,
Եւ ծովն է վերջին կայանը նրա,
Բայց ծովի մէջ էլ հանգիստ չի գտնում,
Նաւեր է պահում իր կրծքի վրայ:
*****
Դու էլ գետի պէս անցիր քո ճամբան
Եւ նման եղիր գետի յորձանքին,
Որ կեանքիդ վերջին կայանում անգամ
Ինչ-որ մի բանով պէտք լինես կեանքին:
Համօ Սահեան
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου