- Ինչո՞ւ, մա՛յր իմ, ասա դու ինձ
Ամէն անգամ երկնքում
Երբ տեսնում ես յանկարծ մի մոր
Փայլուն աստղ է շողշողում,
Դու խանդակաթ, բուռըն սիրով
Ինձ սեղմում ես քո կրծքին
Եւ խնդութիւն լի, անսահման
Պաշարում է քո հոգին:
«Օ՜, զաւակըս, պարզ երկնքում
Այդ աստղիկը նորածին
Յիշեցնում է ինձ անցեալը,-
Քո ծընունդը, իմ անգի՛ն»:
- Հապա ինչո՞ւ, մա՛յր իմ, ասա՛,
Երբ աստղալից երկնքից
Յանկարծ մի վառ աստղ է ընկնում
Գընո՜ւմ, կորչո՜ւմ մեր աչքից,
Դու տխրում ես, եւ դալկահար
Իսկոյն առնում ինձ քո գիրկ,
Փարում վըզիս, սեղմում կրծքիդ,
Եւ լալիս ես դու լռիկ...
«Անմե՜ղ զաւակ, ամէն աստղիկ,
Որ ընկնում է երկնքից,
Օ՜, թէ ի՞նչ է նա յիշեցնում...
Այդ կ'իմանաս դու կեանքից...»
Ալեքսանդր Ծատուրեան
1890
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου