Ա՛խ վաթան, վաթան՝ քու հողին ղուրբան,
Քո ծխին ղուրբան, քո ջրին ղուրբան.
Է՞ս փառքն ունէիր, է՞ս պատիւն առաջ,
Որ հմիկ աւիրուել, մնացել ես անջան:
Ե՞րբ միտք կ'անէի՝ թէ էս հողերը,
Էս դաշտն ու սարերն, էս սուրբ ձորերը
Էնպէս մեծութիւն, էնպէս լաւ օրեր
Քաշել են, մնացել ա՜խ հիմիկ անտէր:
Ուր ձեր տէրերը, թագաւորները,
Ձեր պահողները, ձեր իշխանները.
Ընչի՞ մեզ թողին իրանց որբերը
Ու ձեռք վերցրին, թողին էս քարերը:
Ձեր գերեզմանը, ա՜խ ձեր լիս հողը,
Որ հմիկ չեմ տեսնում ձեր կորած թոռը,
Կրակ է ընկնում ջանն, ոսկերքը,
Ուզում ա ձեզ հետ պարզի իր ոտքը:
Ընչի՞ ձեր վախտը աչքս բաց չարի,
Մարմինս հողին, ջանս ձեզ չտուի,
Որ հմիկ էսպէս չթռչէի, չգայի,
Ձեր հողը չտեսնէի, ձեր վրայ չլայի:
Հող ունինք՝ խլած, կեանք ունինք՝ մեռած,
Ա՛խ, ջրի, կրակի մենք եսիր դառած,
Ո՛չ երկինքն տեսնի մեր սուգն ու լացն,
Ո՛չ երկիրն պատռուի մեզ տանի ցած:
Ի՞նչ կ'ըլի՝ մէկ էլ գլուխ բարձրացնէք.
Ձեր մարդիկը տեսնէք, նրանց ցաւը քաշէք
Ձեր արիւնախառն աշխարն ազատէք,
Եա մէզ էլ ձեզ հետ հողը տանիք, պահէք:
Աչքս բաց արի՝ խարաբա տեսայ.
Ա՜խ, ո՞վ գիտէր, թէ մեր ազգի վրայ
Սարեր են էլել, հիմիկ բրիշակ.
Մեզ տակով չարել, որ էլ խեղճ չմնանք:
Ա՜խ՝ մեր սիրտն էսպէս ընչի՞ հովացել,
Արինը ցամաքել, մեր կուռը թուլացել.
Երաբ կը տեսնի՞մ ա՛խ ես մէկ օր էլ,
Մեր սուրբ երկիրը թշնամուց ազատիլ:
Էն ի՞նչ շունչ կ'ըլի որ էս նոր հոգին
Փչի, վեր կացնի քնից մեր ազգին.
Էն ի՞նչ ձեռք կ'ըլի, որ մեր աշխարքին
Էլ եդ սիրտ տայ ու կանգնացնի կրկին:
Ա՜խ ես էն ձեռին կեանքս ղուրբան կ'անեմ
Էն կոխած հողին երեսս կը քսեմ.
Ապրիմ՝ իմ արինս նրան մատաղ կ'անեմ,
Մեռնիմ հողիցն էլ միշտ նրան կ'օրհնեմ:
Կանգնել ես էդպէս գլուխդ ամպին խփած
Ա՜յ խեղճ ալեւոր, երեսդ փակած.
Ի՞նչ կ'ըլէր՝ Մասիս, ա՜խ դեռ աչքդ բաց,
Սրի չտայիր քո որդիքն էրուած:
Խաչատուր Աբովեան
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου